Waarom deze site?
Twee redenen. Deze site is het resultaat van een lange zoektocht. Tijdens die zoektocht heb ik me vaak alleen gevoeld. Met deze site hoop ik een plek te creëren die de eenzaamheid voor anderen op hun zoektocht iets vermindert. Daarnaast is de site een manier voor mij om de zoektocht om te zetten in iets creatiefs. In 2009 heb ik de site gemaakt met een fotograaf, een pianist, een dichter, en webdesigners. Letterlijk en figuurlijk heb ik geprobeerd er iets moois van te maken.
Waarom deze titel?
Ik heb lang nagedacht over de titel van de site en ik snap dat de titel een negatief beeld kan oproepen. Wat voor mij belangrijk was, was dat het ook wel eens gezegd mocht worden. In mijn zoektocht voelde het vaak als iets dat je niet kon of mocht zeggen.
De site gaat over zingeving. Dat woord is veel minder beladen, maar als je er over nadenkt… Je kunt alleen zin geven aan iets dat geen (of weinig) zin had om mee te beginnen. Of anders gezegd, als het leven evident vol zin zat, dan was het niet nodig om er zin aan te geven.
Hoe begon jouw zoektocht?
Als kind groeide ik op in een gereformeerd gezin. Maar ergens begon het te wringen. Het geloof dat mij omringde, kon voor mijn gevoel niet kloppen. Een belangrijk moment was op de middelbare school toen ik een essay van Freud las waarin hij religie beschreef als een collectieve dwangneurose. Dat sloeg in als een bom. Dat soort dingen hoorde ik niet vanaf de kansel. Vanaf dat moment kreeg ik een nieuwe drijfveer: ontmaskeren.
Maar wat bleef er over, toen het geloof wegviel? Wat was nog mijn basis? Ik hield me vast aan het idee dat ik iemand was die goed kon leren. Maar dat bleek te mager om een leven op te bouwen. Buiten de cijfers om… wie was ik eigenlijk? Waar stond ik voor? En mocht ik daarvoor staan zonder goedkeuring van een hogere macht? Ik was begonnen aan de studie filosofie en had mijn eigen twijfelexperiment opgezet.
Ik had graag, zoals James T. Webb beschrijft in Searching for Meaning, een mentor gehad die mijn worstelingen herkende. Maar die kwam niet op mijn pad, of misschien heb ik het gewoon niet gezien.
Nadat N de relatie met mij had beëindigd, leerde ik een belangrijke les: verstandelijk kon ik misschien geen zin vinden, maar mijn lichaam gaf wél signalen. Mijn lijf liet merken wat van waarde was en wat niet. Dat werd mijn nieuwe kompas.
Alleen: dat lichaam was afgesteld op een omgeving die er niet meer was. Ik woonde inmiddels op mezelf, studeerde aan de universiteit, had de filosofie ontdekt… en voelde me vaak onbegrepen.
Toen ik in 2008 R ontmoette zei ze: “Ik vind het leven ook zinloos.” Het was de eerste keer dat iemand het hardop uitsprak zoals ik het voelde. En nog eerder had N eens gezegd: “Ik vind het leven ook zinloos, maar ik heb er geen last van.” Een fantastische opmerking, achteraf gezien. Want waarom had ik er dan wél last van? Voor mij was het nihilisme toen, als de ondertitel van Paul van Tongerens boek: “een dreiging die niemand schijnt te deren”.